Sevdiklerini toprağa verirken ve sonrasındaki hallerinden tanırdı insanları Halil. Mazlumu zalimden, cömerti nekesten, kanaatkârı açgözlüden ayırmak için cenazeden âlâ yer bulunmazdı. Canından can kopmuşken bile terk edilmeyen huylarında görürdü insanların yaradılış esmalarını. Eğerdi başını hep. Bu kadar çoğunu görmek istemezdi.