Değmeyin sonbahar düşmüş üstüme
Kırılgan ağaçlardan bir ormanım
Çamlar yakışmaz tenime
Kuruyup solmak vardır kaderimde
Kar keser kollarımı
Sonrasını sorma, ayaz perçinler alınlarımı
Eşelemeyin köklerimi, sulamayın
Anılarım canlanır tutamam dillerini
Sevgi bana değmez
Değse de şaşırır kavaklarım
Çünkü onlar çama âşıktır
Dökülür yaprakları teni beyaza çekilir
Çam bihaber yeşiline âşıktır
Kuşlar öper yanaklarımı
Sonra özüne döner çamı görünce
Ormanın bir yanına kış binmiş diğerine sonbahar
Ölüm karası değmiş elime
Dokunduğum her yaprak yere düşer
Yapraklarım toprağa sarılır
Ben, yine yalnız kalırım.
