Çok ağır bir dönemimde, beni anlayacak bir insana ihtiyacım varken, hatta bunu yüreğimdeki canhıraş çığlıklarla isterken, kütüphanede direk olarak Tarık Buğra'nın olduğu rafa gittim. Bir yerlerde yine yazmıştım, bu adam benimle ilgili bir şeyler biliyor, deye. Kesinlikle yanılmıyorum, çünkü bana kalırsa bu adam insanların bütünüyle ilgili bir şeyler biliyor; en karanlık taraflarını.
Kitabın başından sonuna kadar Murad, Hurrem, Rıza, Şükriye arasında dolandım durdum. Hepsinde bir parçamı buldum. Kendimi bulamadıklarımsa çevremde bulduklarım oldu. Kalbim sıkışa sıkışa okudum. (Aramızda kalsın, bir ara bu kitap benim sebebim olur, bile dedim.)
Bana çok acı verdi. Bilmem belki şimdilerde bir La Fontaine masalı okusam o da bana acı gelebilir ama bu kitap benim için bir dönüm noktası olabilir. Çok İyi veya çok kötü yönde.
Sanırım herkese hitap etmez bu roman ama birine biraz hitap etmişse onun asla unutamacağı bir eser olur.
( Ne yazdığına dönüp bakmacağım, çok sarsıldım.)
