İnsana kalan Ne zaman yağmurlar terk etti iklimlerimizi. Ne zaman sokaklarımızda duyulmaz oldu, Islık çalan bir gölgenin ayak sesleri. Kanıksadık ölümleri, Kimsenin acısını önemsemedik. Garipsedik bir çocuğun gülüşünü, Sevgisini dolaysız söyleyeni. Tedirgin rüzgârlar estirdik yüreğimizde, Bencil özgürlükler istedik hayattan, Yavan bir tat bırakırken hüzün, İçimizdeki çocuk sustu, hep sustu. Geride yüzü gitmeye dönük bir sevgi, Dört başı mamur bir umutsuzluk kaldı bize. Şimdi kalabalıkların içinde, Anlaşılmayı bekleyen bir yalnızlığız. Yalnızlığın Elleri, Şiir, Son Kitap(2. Baskı), Ağustos 2015, İstanbul Şiir: İnsana kalan blog.radikal.com.tr/Blog/umuda-daha...

Sayfa 23 - Yalnızlığın Elleri, Şiir, Son Kitap(2. Baskı), Ağustos 2015, İstanbulKitabı okudu

Yalnızlığın Elleri Abbas Karakuş

Elif

@eliyaa·

29 July 2017 22:39

Yaşamı Kanatan

Sıradan biriydi... Ama basit değil... Bazen önemsiz biri gibi hissetmenin de o kadar kötü olmadığının bilincindeydi... En önemlisi, insanları olduğu gibi kabul etmek konusunda inanılmaz bir yeteneği vardı... Dostumdu... Bugün, yitirilmiş ve artık yaşanılmayacak bir mevsim gibi ömrü... Ve bir sis perdesinin arkasından zamanı süzüyor... Dostumdu... Yoksul çocukluğumdu...

Sayfa 19 - Mola Kitap.

Yalnızlığın Elleri Abbas Karakuş

Reklam

Elif

@eliyaa·

31 July 2017 23:22

Davet

Merhaba'nı aldım "Bu soğuk kente bahar geldi, Sen de gelmelisin," diyorsun. Avucumda baharın elleri, Yüreğime giydirebilsem cesareti, Dilime ekleyerek söylenilmemiş şiirlerimi, Bahar bitmeden geleceğim...

Sayfa 18 - Mola Kitap

Yalnızlığın Elleri Abbas Karakuş

Elif

@eliyaa·

04 August 2017 21:36

Saçlarında Sabah Meltemi

Sen mavinin bahçesinde sınırsız bir ülke, Rengârenk uçurtmalı güneşli bir gökyüzüsün.

Sayfa 1

Yalnızlığın Elleri Abbas Karakuş

Elif

@eliyaa·

04 August 2017 21:43

Yüreğinde Tut Beni

Sana geldim, dedim. Bir ülke değil istediğim, Nimetleri kalsın zenginliğin. Bir ömür değil, Sadece bir mevsim, kışın değil ama Yüreğinde tut beni, Üşümeyeyim.

Yalnızlığın Elleri Abbas Karakuş