Mimarisi lambadandır Eliflerin
Çünkü yalnızlık sürekli yanan bir Elif’tir
Yalnızlık varlığın en işkenceli halidir
Yalnızlık kursağa oturduğunda dudağını değil kalbini ısırtır insana
Ağzımdaki zaten ısırılmış bir kalbin resmidir
Kendi kendine uçan tekmeler atmaktır yalnızlık
Yarım ekmek arasına ayrılık koymak
Sonra düşerken Havva diye bağırmak
Sonra bir eşyayı yüksek sesle çağırmak
Hayıflanmalar herhalde sağ cebimdedir
Isırılmış kalp zaten yine benim dilimdedir
