Kitabı gerek ismi gerek konusu bakımından Gabriel Garcia Marquez'in "Yüzyıllık Yalnızlık" romanına çok benzettim. Benzerlik; o soyun, ailenin nesiller boyu yaşadıkları ve sonunda neslin sonuncusunun hazin sonu işte buradaydı. Kitap bir neslin olduğu gibi Türkiye'nin de kronolojik bir olaylar silsilesini gözler önüne seriyor. 1. Dünya Savaşı sıralarında bir depremle başlayan roman günümüze ulaşmaktadır. Kapsadığı zaman aralığı 1914- 2021 olup 107 yıllık bir birikimi ilmek ilmek önemli tarihi olaylar, savaşlar, darbeler, sosyal kültürel, teknolojik değişimler suistimaller, cinsel istismar gibi yaşanan facialar bir sürü şeyi kitabın karakterleri üzerinden -ailenin üyeleri üzerinden- okura aktarmaktadır. Fakat kitapta her ne kadar anlamlı bulduğum çok şey olsa da edebiyat, sanat, estetik, karakterlerin duygu dünyasını, okura bırakılan hayal gücünü zenginleştirecek bir kurguyu, tadı, tuzu eksik buldum. Belgesel gibiydi ya da bir araştırma ya da özel hazırlanmış bir gazete haberi. Bu kadar çok karakter yerine kurgunun daha sanatsal olmasına ağırlık verilmesini tercih ederdim. Edebi bir hazla birleşseydi eğer çok daha seveceğime emindim.
