İtiraf ediyorum; ne kitabı daha önce duymuştum ne de yazar hakkında bir bilgim vardı; kitabın ilgimi çekmesindeki tek sebep ismiydi. Hüzünlü bir umut, umutlu bir hüzün saklı gibi gelmişti "yani rüzgâr her şeyi alıp götürmeyecek" cümlesinde. Zamanın, yaşadıklarımızın bizden alıp götürdüğü şeyler olacak, ama her şey de gitmeyecek...
Sonra kitabın, yazarın intihar etmeden önce yayımlattığı son kitabı olduğunu öğrendim. R. Brautigan'ın ölümünden sonra birkaç kitabı daha yayımlanmış gerçi ama ölümünden önceki son eserlerinden biri olduğu gerçeği yine de kitabı okurken aklımdaydı hep. Ve kitaptaki yoğun "ölüm" teması ise hiç şaşırtıcı gelmedi bana bu sebeple. Baş karakterimiz daha küçük bir çocukken ölümün farkındaydı ve ölüm üzerine düşünüyor hatta ölümden korkuyordu. Tabii bir de enselerinde hâlâ devam eden, henüz bitmiş olan savaşın nefesi... Kitabın arka kapağında şöyle bir ifade yer alıyor: Dünya savaşının gölgesinde, kendi iç savaşını yaşayan bir adam... Gerçekten kitaptaki karakter de öyleydi. Çocuk gibi olamayan bir çocuk, aynı zamanda hiç büyüyememiş bir yetişkin... Onun travmaları, yalnızlık içinde kurduğu dünyası, sert gibi görünen o inceliği ile kısacık, çok güzel bir kitaptı.
Yani rüzgâr her şeyi alıp götürmeyecek...
