Yatağa geri döndüm ve acaba ağlamalı mıyım diye düşündüm. Bu konuda uzun süre düşündüm, sonra da yapmamaya karar verdim. Annem ikimiz için de yeterince ağlıyordu.
Her zaman gitmekle kalmak arasında
bir yerlerdeydim.
Aradıklarım ya hiç yoktular ya da olamayacak şeyleri aradım.
Bu belki hayatın suçuydu belki de ben onu yanlış anladım.
Mükemmellik, normalliğin kristalleşmiş halinden öte bir şey değil..