Yatılı okulda her zaman yalnızdım. Arada sırada rahibelerden biri beni kenara çekiyor ve şöyle diyordu: "Yalnızlığa kapılmak iyi değildir, insan hüzünlenir." Ben de onu sevindirmek için arkadaşlarımın yanına gidiyor, aralarına katılıyordum ama bana kimse top atmıyordu. Öylece ellerimi kavuşturup duruyor, sonra yeniden düşüncelerimle baş başa bir banka çekiliyordum.