Yeryüzünde ne çok cenaze arabası vardı. Otomobiller, ceset taşımaktan yoruldu. Depremle birer tradjediye dönüşen hayal, umut ve aşkla süslü binlerce yaşam öyküsüne, mezarlıklarda son nokta kondu. Onlarca insanın gözyaşları, aynı anda damladı yakınlarını saklayan toprağa. Feryatlarla ağıtlar, birbirine karıştı. Ortak acı, yüreklere oturdu. Mezarlıklar, taşları olmayan kabirlerle doldu. Nice yüreği yangılı insan, yakınını örten toprağa dudaklarını yapıştırarak, sevdiğini öper gibi öptü. Onların ağıtları yürekleri dağladı. Acılar ekilmişti toprağa. Eşinin toprağını öpen bir kadının figanı benim korkunç trajedimi anlatıyordu. "En azından başında ağlayabileceğim bir mezarın var, o da olmayanlar ne yapsın?" (Arka Kapak)

Author: