At ayağı külüğ, ozan dili çeviğ olur; onlar, o çocuklar, o kurt ve insan kanı karışık ışık çocuklar, bu ninnilerle büyüdüler, tıpış tıpış yürüdüler. Bir gün geldi kayın ağacının dar odacıklarına sığmaz oldular. Kurtsu bakıyorlardı; çalımlıydılar. Kurtsu yürüyorlardı; alımlıydılar. Kaşları gözleri yerinde birer yiğit delikanlıydılar heyyy kurt donanımlıydılar!
Sayfa 89 - Devlet Kitapları