Klasikler ve romanlardan sonra temayül ettiğim kitapları peyderpey okumaya mesul hissediyorum kendimi. Artık memleketle alakadar kitapları okumalıyım, bilinçli bir vatandaş olabilmek adına.
Girizgâhta zihnim kısmen hercümerç oldu. Bu kitabı anlama olgunluğuna erişip erişmediğime karar verememiştim fakat şimdi “iyi ki okumuşum” diyorum. Fikir edindim, Türkçeme müspet katkıları oldu ve bu tür kitaplar ürkütmüyor artık beni.
Neslin gidişatına, inkişafına nasıl katkıda bulunulabileceği, dubaracı cemiyetleri, ferdîn hür olup ruhun kudretini inkâr edenlerden olmaması gerektiğini, inkılâbı garpta değil, kendi tarihimizde aramamız lazım geldiğini Nurettin Hoca dile getiriyor: “Yeniliğin ve inkılâpçılığın gerçek mânası, kendi milli müesseselerimize asırlık olgunluğu kazandırmak olmalıdır; asırlar içinde elde edileni yıkıp devirmek, yok etmek değil.”
Bütün ümit biz gençlerdedir, gençliğin ise “imanı mübadele olunmuş; gerçek dünyası kalmamış; kalbi kurutulmuş, ümitleri boğazlanmış; korkusu çok, karanlığa katı; hayatı gayesiz, yuvası emelsiz, iradesi bedelsiz, zamanı değersizdir.”
Ruh cephesinde birbirimize yoldaşlık edip “şu fâni hayatımıza sonsuzluğun sahnesini getirmemizin” zamanı gelmiştir.
