Arka kapak:
Çünkü en mutsuz olduğum anlarda bile sırf sen
Gamzelim dediğin için gülümsüyorum ben…
Hayat ne verdiyse, hınç yapmış, kin tutmuş,
geleceğe pusu kurmuş bir düşman gibi her şeyimi
almak için savaş halinde. Bir ben köhne kalplerin ücra
şehirlerine harabe inşa etmişim. Hani adım atacak yer,
dönecek mesafem bile kalmamış hunharca girdiğim çare
deliklerinde. Kısmet mutsuzluğu reva görmüş gibi bana,
ne ferah bir nefes çektiriyor ciğerlerime, nede dilim
kuş gibi cıvıldıyor salt gerçeklerin ışığına.
Şimdi mühür yemiş gözlerimde hep bir hüzün
sultanlık kurmuş, genzime ilmek ilmek ıstırap
düğümleri dokunuyor… En acısı da, bakamıyorum artık
sevdiğimin gözlerine özgürce, hatalı gibi, günahkar gibi,
yalancı gibi utangacım aşk vurmuş ifadesine…
Ve o bunlardan habersiz her başını kaldırdığında,
ben bir kere daha vurulup, her seferinde olduğu gibi
can veriyorum gamzelerinin gölgesinde.
