“Kabuğuna çekilip büzüşmüş böcek olup yüreğinin dar bir köşesine sığışarak, hiç olmamış olmayı yeğlermiş çekingenliğiyle korkarak devinmek acaba nedendir? Bir anlamda bezginlikle hayatın yükünden kaçınmak mıdır, değil midir? Veya kendinde yoğunlaşıp, iç izleklerinde var olmanın anlamına dair başlattığın sorgulamanın yenilgi işareti vermesiyle birlikte, yine kendinle giriştiğin acımasız bir savaşım, ömrüne hayaller biçmek üzere başladığın bir arayış veya mutluluğa dair bir sürek avı mıdır? Yalınlaşma için bir çaba mı? Sırf bir türlü sonuçlandıramadığın iç çatışmalarının hatırına, kendini karşına alıp iç lâmbalarının aydınlığında inadına yaptığın özeleştirel bir sorgulama mı? Bütün bu kendinle didişme nedendir? Koskoca evrenin kâbus gibi üstüne çöreklendiğini, artık taşıyamayacağın tonlarca yüke dönüştüğünü, bu nedenle uçurumun ucuna vardığını, sendeleyip dengeni yitiriverirsen eğer, cehennemin kaynayan çukuruna düşeceğini sandığın, bir içsel çöküntüden korkup saklandığın için şimdi bu pike ılık bir sığınak mı? Ey Adil Hesaplı! Çıkar başını kaçışın karanlık kovuğundan! Uyan kendine! Mutluluğu yaratmak da yok etmek de senin elinde! Uyuzluğun gereği yok! Kalk hadi!”
