Cesare Pavese ile tanışmam Tezer Özlü'nün Kalanlar kitabı sayesinde oldu. Gönül rahatlığıyla söyleyebilirim, iyi ki olmuş. Kitap, yazarın 1935-1950 yılları arasında tuttuğu günlüklerden oluşmakta. Günlükler yazarın intihar ettiği tarihin 8 gün öncesine kadar devam ediyor.
Kitap boyunca intihara meyilli bir yazarın hayata karşı bakışını, hayat hakkındaki çıkarımlarını okuyoruz. Yazarın duygu aktarımı konusunda oldukça başarılı olduğunu düşünüyorum. En azından benim için öyle çünkü okurken gerçekten Pavese ile sohbet ediyormuşum hissine kapıldım. Kitabın bazı noktalarında öyle ağır sözler söylüyor ki o kısımları okuduktan sonra bir süre boş duvarı seyrettim. Kitaba "Yaşama Uğraşı" ismi verilmesi kesinlikle çok uygun olmuş. Yazar, günlüklerinde edebi çalışmalar ile ilgili de bolca düşünce paylaşıyor. Açıkçası o kısımlar beni pek çekmedi hatta bazı noktalarda sıkıldığımı hissettim. Kitabın en olumsuz noktası ise Pavese'nin kadınlarla ilgili düşünceleri. Yazarın kadınlar hakkında söylediği şeyler beni rahatsız etti ve puan kırmış olmamın nedeni de bu oldu. İncelemeyi kitabın son sözleriyle bitiriyorum: "Tiksiniyorum bütün bunlardan. Sözler değil. Eylem. Artık yazmayacağım."
