Cahit Zarifoğlu en sevdiğim yazar ve şairdir. Bu eserini aslında geçen yıl almıştım fakat şiirleri biraz kapalı olduğu için acaba bu kitabını da okurken zorlanır mıyım, verilmek istenen mesajları anlayabilir miyim, kitabı okumak için hazır mıyım diye düşünmekten bir türlü başlayamamıştım. Her kitabın bir zamanı vardır derler. Bizim de başlamamız bu yıla nasipmiş. Zarifoğlu'nun bu eserinin türüne tek başına günlük demek doğru olmaz çünkü kitapta anı, günlük, mektup, şiir ve denemelere de yer verilmiştir. Zarifoğlu, savaş, din, sanat, edebiyat hakkındaki görüşlerine, çocukluk ve askerlik anılarına ve daha birçok konuya değinmiştir. Yaptığı eleştirilerle bizi düşünmeye ve sorgulamaya, özümüze dönmeye davet etmiş, pek çok mesaj vermiştir. Özellikle babasının yazmış olduğu o samimi mektupları okurken içim sımsıcak oldu. Zarifoğlu'nun bu eseri diğer eserlerine oranla çok daha açık. Yer yer kapalı betimlemeler, cümleler olsa da bunlar sıklıkta değil. Tarihler karışık olarak verilmiş, yazım ve noktalama kuralları kitabın orijinalinin bozulmaması için düzeltilmemiştir. Zarifoğlu da zaten kitabın bir yerinde "İmla düşüklüğünden zevk alıyorum." gibi bir ifade kullanmış, bunu kasıtlı yaptığını belirtmiştir. Bu ufak yerler hariç okunması kolay, akıcı. Kitabın bitmesinden korkarak yavaş yavaş okumaya çalıştım ama o kadar muazzamdı ki bir sayfa daha bir sayfa daha derken okuma süremi ancak bu kadar uzatabildim. Sizin de kendinizden muhakkak bir parça bulacağınızı düşünüyorum. Okumanızı şiddetle tavsiye ederim.
