Bize bu ilâhî rahmet babalarımızdan intikal etti. Zamanla hikmetlerini düşünmez olduk; bir nevi alışkanlığa dönüştü. Belki İslâm'ı yaşıyoruz; lâkin ondaki derin mânâyı idrak edemiyoruz...
"Yıllardan beri cepheden cepheye koşuyor, ölüm çemberinden geçiyor. Rabbim ömrü olanları yaşatmak için ne sebepler halk ediyor. Ne çileli hayat Yarabbi!" diye zihninden geçirirken..
-Uzun zamandan beri başımıza gelmedik felâket kalmadı. Arnavutlar, "Akıl, insanın külahında bir çividir, yumruk yemeden kafasına girmez" derler. Bu kadar yum- ruktan sonra hâlâ aklımız başımıza gelmediğine göre külahımızda da birşey yokmuş.
Nasıl ağlamayayım? Çoluk çocuklarımız şu aşağıdaki dereye sığındılar. Açlıktan ölmek üzereler. Domuzcuyef çetesinin eline düşmemek için sığındıkları yerden çıkamıyorlar. Ah evladım, sahibimiz yok!