Nə bilmək olar, bəlkə də anam onun paltarının dəbinə, saçlarının Paris düzümünə, onun fransız, məhz fransız tələffüzünə (bundan o bir kəlmə, bir səs belə anlamırdı), onun fortepiano arxasında oxuduğu romansa görə sevmişdi, nəsə heç vaxt görünməmiş, eşidilməmiş bir şeyi, bütün dəblərlə, romanslarla birlikdə onun özünü bilavasitə və haldan düşənəcən sevmişdi.