Yenə zaman-zaman özümü tapdığım bir Dostoyevski əsəri daha.
Dostoyevskinin ömrünün son illərində yazdığı, son əsərlərindən biri "Yeniyetmə" romanını oxumağa başlayarkən, əslində təsəvvürümdə daha başqa şeylər canlanmışdı. Həyata ilk qədəmlərini qoyan bu gəncin sevgi macəralarına, cibində qalan son rublları ilə, üstəlik də vərəmdən əziyyətdən çəkərkən həyatda qalma çabalarına şahidlik edəcəyimə
Bitirdiyimə görə sevindiyim daha bir kitab. O qədər sıxıcı, o qədər maraqsız, o qədər mənasız bir kitab idi ki. İndiyə kimi Dostoyevskidən oxuduğum ən maraqsız kitab idi. Düşünürəm ki, o vaxt bu kitabı sırf pul üçün yazıb qoyub. Sadəcə söz yığını idi. Mövzusunu belə başa düşmədim ki, sizə izah edəm.
YeniyetməFyodor Dostoyevski · Qanun Nəşriyyatı · 20143,596 okunma
Dostoyevski’yi ilk eseri olan İnsancıklar’dan itibaren okuyan birisi olarak söylüyorum ki kesinlikle en ağır ilerlemesi en zor kitabıdır bana göre. Cümleleri anlamak için bir kaç kez üstünden geçmek zorunda kaldım. Dostoyevski’de doz önemlidir alt metinde verdiği önemli uyarılardan biridir bana göre. Dolgorukiy kendinden emin olamayan,karakteri tam oturmamış biridir bana göre. Yapması gerekeni bilip yapamayan hep erteleyen biridir. Bu tür insanlar günlük hayatta da vardır ve hep silik karakterlerdir. Nefret ederim. Ama kitabı sevdim.
Eğer saf bir şeyin yerine her zaman mide bulandıran bir şey gelecekse o halde yıkılsın bu düzen demek istiyorum ama biliyorum ki insan yine de arayışını sürdüyor çünkü sonsuz irfan zihni ezer.
"Kendi başınıza oturmak can sıkıcı olur" dedi. "Alın size bir kitap getirdim. Okursanız sıkılmazsınız."
öyle sandım ki, bakışlarında gereken saygı da yoktu.
