.
“Ah şu yalnızlık! Ne yana dönsen kemik gibi batıyor .” demiş Cahit Zarifoğlu haklı da …Tuğba Çelik de öykülerinde yalnızlık temasını kesişim noktası olarak belirlemiş …Ve bunu sade bir üslupla aktarmış.
. Yalnızlığın yelpazesini açan yazar ; fiziksel yalnızlıktan ziyade düşüncede , gayede , beklentide tek başınalığı ve anlaşılmamayı sunmuş bizlere …
.
Bir sanatçının hayal kırıklığı sonucu olan intiharından , bir abinin kız kardeşinin kurtulması için gösterdiği beyhude çabadan ,hayatının iplerini elinde tutma cesareti gösteren bir gencin babası tarafından tepki görmesine kadar doğal ve hayatın içinden konulara yer vermiştir .
.Benim en çok etkilendiğim “Yolda Ansızın” öyküsü oldu. Belki yolda ansızın çıkarım karşına ve nasıl da tamamlandığımı anlatırım sana .Sen de hüznün boyunu aşmış şekilde eve döner uzanıp kendi yanaklarından öpersin.
