1980 darbesinin sonrasında Yedikule ve Bostancı semtleri arasında gel-gitlerle yaşananları anlatan kalabalık kadrolu çok sıcak,aşk dolu ama biraz hüzünlü bir Pınar Selek romanı Yolgeçen Hanı.
Zaman zaman Ermeni olaylari, varlık vergisi,Rum göçü gibi olaylara göndermelerle her kesimden insanın yaşadığı Yedikule 'yi canlı bir varlık gibi tasvir etmiş Selek. Romanın belki de ana karakteri diyebiliriz onun için. Türkü, Kürdü, Ermenisi, Yahudisi,Sağcısı-solcusu,okumusu, okumamışı ,kadını , erkeği, çocuğu, tesettürlüsü, fahişesi ile herkesin birbirini olduğu gibi kabul etmekte pek de zorlanmadığı bir dostluk romanı da diyebiliriz.
12 Eylül 'ün acıları, doksanlar devrimcilerinin sorunlari, yanlışları legalite-illegalite sorunları ,hayati anlamlandiramama, varoluş sorunları, kendini bulabilmek için çıkılan yolculuklar da romanı bir diğer konuları. Elif,Sema,Hasan,Rafi,Salih,Fiko gibi gençler Artin Usta,Eczacı Cemal,Gülcan, Hande gibi hayatin bütün zorluklarını yaşamış yetiskinlerin ellerini hep üzerlerinde hissederler. Asla yalnız değildirler. Asla çıkışsız değildirler.
Romanın çok lirik bir dili var. Başından sonuna bu dili korumuş yazar. Ancak bir süre sonra biraz baymaya başlıyor bu dil.Bir de bazı devrimci jargon sorunları var. Illegaliteden çıkmaya çalışan bir karakterin nedenleri çok ortaya konmamış. Biraz eksik kalmış.
Tüm bunlara rağmen çok sıcak bir roman. Ben de o karakterlerle bir süre Yedikule'de yaşadım.
