Kitabın sonunda Demirkubuz ile yapılan söyleşi ile iç dünyasındaki yansımaları biraz da olsa görüyoruz. "İlişkiyi eylem olmadan yaşayacak birisi değilim" diyor mesela. Adeta ben. Ayrıca filmlerinde bize yaşattığı o hissizliğin aksine inanılmaz bir yaşama sevinci olduğunu da söylüyor. Bu cümleleri okuyunca "reva mı peki bu bize?" dedim.
