İnsanlığın ortasında kalakalırsınız ya bazen yapayalnız. Kederleriniz ve kaderinizle baş başa... Kimseye derdinizi anlatamazsınız. Anlatsanız da “deli” derler size. Üstelik acıyarak bakarlar. Engin bir denizde boğulur gibi hissedersiniz kendinizi. Ya da bir mengenede sıkıştırıldığınız sanısına kapılırsınız. İşte o zaman sığınacağınız tek limandır şiir. Merhametinden merhem umarsınız. Ummadığınız dostlarınızın açtığı derin yaralara şifadır şiir.
Bazen kimsesiz gecelerde döktüğünüz gözyaşları olur, bazen de uçsuz bucaksız gökyüzüne haykırdığınız çığlıklarınız. Belki de akıp giden kederlerinizdir şiir.
Uzun gecelerde
Yalnızlığına saplanan hançeri
Kimseler bilmez.
Nasıl incinirsin alaycı bakışlardan
Çorak gülüşleriyle yalazlanan akşamlarda
İçine çöken hain sızıyı,
Anlamaz duygusu olmayanlar
Sana “deli” yaftası vuranlar
Yorgun bir zemheri bırakır baharına.
