Devlet-i dârâ değil dünyâ dahi ‘aynımda yok
Eyledim nefret zamândan hîç halâvet kalmamış
Manâsı;
Sultanlığı geçtim dünya bile gözümde yok
Bu zamandan nefret ettim hiç tadı kalmamış
İŞTE BEN
1- Halk içinde bî-hayâ insân ararsan işte ben
Havf ü haşyet yok tehî vicdân ararsan işte ben
2- Nehy-i ma'rûf emr-i münker mesleğim tâʻkîb eden
Dehr içinde menba'-ı tuğyan ararsan işte ben
1- Halk içinde bî-hayâ insân ararsan işte ben
Havf ü haşyet yok tehî vicdân ararsan işte ben
2- Nehy-i ma'rûf emr-i münker mesleğim tâʻkîb eden
Dehr içinde menba'-ı tuğyan ararsan işte ben
3- Kâ'inâtın çektiği hep cürmümün âsârıdır
İnkita'-ı bâʻis-i yârân ararsan işte ben
4- Ben gibi âlemde yoktur bir denâ’et sahibi
Kendini vasfedip zemmetme eli
O benlik da'vası yaman dediler
Herkesin aybından çekip de dili
Kendi aybin bilmek irfan dediler
Deme şu kul asi meyyâl havaya
Verme ta'atini cümle hebaya
Belki vasıl olmuş bahr-i rizaya
Hak rizası gayre nihan dediler
Aslini bir katre meniden bina
Var eden yok eden Hazret-i Mevlâ
Kusurun isyanın bitmez Hüznî'ya
Hüsn-i zan Kâmil-i iman dediler
Bab-ı lütfun var iken ben kimlere yalvarayım
Hem cüda düştüm vatanımdan bahtı karayım
Natüvan Hüzni gedayım asiyim biçareyim
Ya ilahi kam-yab et enbiyanın aşkına
ka-yab: murada ermek
Pendimi gûş eyle merd-i kamilsen
Bin bilenden yeğ bir bilen demişler
Sözümden hisse kap eğer âkilsen
Fa'idesiz son peşiman demişler
Sözden duymayana anlatması zor
Ellenme dillenme bellenme denk dur
Düşene dost olmaz hele düş de gör
Başa iş gelmesin yaman demişler
Dost kazan düşmanı doğurur ana
Her vardığın yerde kuzum yap bina
Kötü söz içerden çıkmaz da'ima
İylikte hiç olmaz nisyan demişler
Ebna-yı cinsine kim kuyu eşer
Akıbet kendisi içine düşer
İnsan beşer kuldur elbet de şaşar
Yanılmadık Mevlâ her an demişler
Herkes ettiğini elbet de bulur
Sanma ki zâlim de zülm ile kalur
Dünyada Hak kulun imtihan kilur
Hüznîya incitme bir can demişler