Hayat herkes icin farklı yollar çizse de ,buluşma noktalarını bizler belirliyorduk. Yaşamı paylaşmak icin bazen sadece yanında olmak yeterliyken , bazen ne kadar uğraşsan da yanı başındakine ulaşamıyordun.
Çoğunlukla insan,en çok eksikliğini hissettiği seyleri mutluluk olarak tarif ediyordu. Belki de herkes için mutluluk,eksikliğini hissettiği şeylerin herhangi bir şekilde tamamlanmasıydı.
İnsanın kendisi ile ilişkisi bozulunca ,yanındakilerle iletişim kurması da güçleşiyor, gitgide kendini başkalarından farklı hissetmeye başlıyordu.Bu farklılığa yoğunlaştıkça da ,etrafında bir sürü insan olsa bile yalnızlık çekiyordu.