Sanırım bu kitabı okulda okusaydım deli olduğumu düşünebilirlerdi. Kitapla, karakterlerle ilginç ama güzel bir bağ kurdum ve o bağ kopmayacak. Kitabın bazı bölümlerinde "niye böyle bir şey yapıyorsun" diyip karakterlere kızdım, bazı bölümlerinde mutluluktan ağladım. Resmen 310. sayfada "hadi Isabel, kurtar Arkarian'ı" diyerek kitaba sarıldım. Bitmesini istemediğim bir seriydi.
Isabel'in cesareti, gözükaralığı, aşkı beni kalbimden vurdu resmen. Aşkı için ölümsüzleri, üstün varlıkları karşısına alması gerçekten cesaret isteyen bir şeydi.
Ethan, sanki onun da Isabel'den farkı yok gibiydi. Insana gerçekten güven veren biri. İnançlı. Kendine güveniyor. Sevdikleri için kendini tehlikeye bile atabiliyor. Tabii kendini en iyi gibi görmüyor. Bir ara ona aşık olmuş bile olabilirim.
Ama Matt için aynı şeyi diyemiyorum. Her şeye ama her şeye bir şüphe, bir gölge düşürmekte usta. Bir yıl boyunca Ethan'ın Çırağı olarak sanırım sadece bunu öğrenmiş. Kehanet'teki "Bir soytarı koruyacak, bir şüpheci gölge düşürecek." kısmında şüphecinin Matt olduğunu bile düşündüm.
Ah keşke kitaplığıma koyabilseydim diyorum ama nafile. Yaklaşık 10 gün sonra geri vermek zorundayım kütüphaneye. En azından dursun burada.
