Külleriyle birlikte savrulacaktı dünya üzerine.Her bir kül tanesi yeryüzüne konacak fakat hiçbir anlam taşımayacaktı.İşte ölümün tarifi de buydu.Sonsuza dek unutulmak…
Oluşan bu yeni dünyada kimseye yer yoktu. Hayatımdan çıkmasını istediğim insanların değil bedenleri adları bile geçmiyordu. Ben gittikçe kendimle bütünleşiyor, dış dünyayı görmezden geliyor ve yeni bir kimlik kazanıyordum.
Kendisini hiç bu kadar seferi hissetmemişti . Birkaç senedir sürekli yer değiştiriyor, yeni yüzler ve hayatlar tanıyordu. Üstelik hiçbiri için çalışmaya gerek yoktu. Tanıdığı her insanın yüzünü çok geçmeden unutuyor, yerine bir başkası geliyordu.