Tugba Cinkara
@kitapkolik46
İnstagram;
instagram.com/kitapkolik
New York
Kahramanmaraş, 27 Ağustos
144 okur puanı
Eylül 2018 tarihinde katıldı
Okuma Hedefleri
Bazen en alışkın hissettiğin yer aslından en az ait olduğun yerdir.
Hayallerinizin, hayatında bir kez dahi hayal kurmamış insanların eline teslim edilmesi ne büyük haksızlık.
Yaralı bakış, yaralı kalbe sevgiyle değmişse, güçlü olanın merhameti zayıf olana merhem olurdu.
Okur Takip Önerileri
Yaralı kalpler gerçekleri duymayı değil suçlamayı seviyordu.
Aşk meydan okumayı seviyordu. Çünkü meydan okumak cesaretti. Yokluğuyla sınanma ihtimalini göze alabilecek kadar kendinden geçmekti. Yanacağını bile bile kendini ateşe atmaktı.
Ama geleceği bilmek bilmemekten beterdi. Değil mi?
Benim ülkem doğduğum yerdi, onun ülkesi ise bendim. Söylemese de bunu anlıyordum.
“Haklıydı aramızdaki şey yasak bir elmaya duyulan hastalıklı bir tutkuydu. Cennete hiç şahit olmamamışken ait olduğum yer belki de onun cehennemiydi…”
Dünde bıraktığımız tek şey, insanlığımız olmuştu. Belki de yanımıza almamız gereken en önemli şeyi arkamızda bırakmıştık.
Sürekli zamansızca birbirimizden gidiyorduk ama unuttuğumuz bir şey vardı; ölüm, vedaları beklemezdi.”
“Aşk, kırık bir dişin içindeki sinir gibiydi. Acıtmamak için sağlam duvarlar istiyordu. Bazen bilerek bazen de bilmeyerek biz yıkıyorduk o duvarları ve bize kalan tek şey, yine acı oluyordu.”
Bana sessizliğin sesini sorsalardı hiç şüphesiz yokluğunda hissettiğim uğultulu boşluk derdim.
Sen yasaklı bahçelerin kapılarını benim için kapatırken ben senin için göğsümde çiçekler büyütüyordum.
Kalbimizin kapısı ansızın çalındığında önce içeride kimsenin olmadığından emin olmalıyız. Hiçbir misafir, başka misafirin varlığından hoşlanmaz.
Vücudumuzda taşıması en ağır şey bir yumruk büyüklüğündeki kalpti. Kim bilir, tek bir kalbe ne çok şey sığdırıyorduk! Kaç yenilgiyi göğüs kafesimizin içinde taşıyorduk! Evet, çok ağır.