Sabitlenmiş gönderi
İnsanı en çok yaralayan şey fiziksel acı değil, haksızlığın ve mantıksızlığın verdiği ruhsal ıstıraptır.
Viktor Frankl
Sayfa 479 - Elma YayıneviKitabı okudu
216 syf.
·
Puan vermedi
·
23 saatte okudu
Okur Takip Önerileri
"Kişi kendi gerçekliğini yaratır, diyorsunuz," dedi Veronika, "peki, gerçeklik nedir?"
"Çoğunluk ne diyorsa odur. İlle de en iyisidir ya da en mantıklısıdır anlamına gelmez bu, toplumun bir bütün olarak isteklerini en yakından karşılayandır. Boynumdaki şu şeyi görüyor musun?"
"Kravatınızı mı yani?"
"Tastamam! Yanıtın, tamamıyla normal bir insanın vereceği mantıklı, uyumlu bir yanıt: kravat!.. Oysa deli olan biri boynumdaki bu şeyin saçma sapan, yararsız, renkli bir bez parçası olup çok karmaşık bir biçimde bağlandığını, ciğerlerime hava gitmesini ve kafamı çevirmemi zorlaştırdığını söyleyecektir. Yalan da değil,
Ya o da böyle bir şey yapmaya kalkarsa? Bazı insanlar neden doğaya aykırı davranırlar? Ne olursa olsun yaşama savaşı vermektir doğal olan."
"Ben de o yüzden ağlıyordum işte," dedi Veronika. "O hapları aldığımda nefret ettiğim birini öldürmeye çalışıyordum. İçimde başka, sevebileceğim Veronikalar olduğunu bilmiyordum."
"İnsan neden kendi kendinden nefret eder?"
"Korkaklık belki de. Ya da hiç yakanı bırakmayan yanılmak korkusu, başkalarının senden beklediklerini gerçekleştirememek korkusu. Birkaç dakika önce mutluydum, ölüme mahkum olduğumu unutmuştum. Derken hatırladım, çok korktum."
Deli olmak, düşüncelerini iletmekten aciz olmak demek. Sanki yabancı bir ülkedesin, çevrede olup biten her şeyi görüyor, anlıyorsun, ama istediğini anlatmaktan, dolayısıyla da yardım bulmaktan umutsuzsun, çünkü orada konuşulan dili bilmiyor, anlamıyorsun.”
"Hepimiz hissetmişizdir bunu."
"Hepimiz şu ya da bu biçimde deliyiz zaten."
Sayfa 67Kitabı okudu
Yaşamı boyunca pek çok kez fark etmişti Veronika, tanıdığı bir sürü insan başkalarının başına gelen korkunç olaylardan sanki gerçekten üzgünmüş ve yardım etmek istiyorlarmış gibi söz ederlerdi, ama işin gerçeği, başkalarının acılarından zevk aldıklarıydı; çünkü böylece kendilerinin mutlu ve şanslı olduklarına inanabiliyorlardı. O tür insanlardan nefret ederdi, genç doktorun şimdi içinde bulunduğu durumdan yararlanarak kendi eksikliklerini maskelemesine izin verecek değildi.
Gözlerini onunkilerden ayırmadan gülümsedi: "Demek oluyor ki, başarmışım," dedi.
Sert bir, "Evet," yanıtı geldi. Ona bu trajik haberi verirken duyulan keyif tümüyle yok olmuştu.
Sayfa 36Kitabı okudu
Ah, bu dünyanın acıları hiçbir şeye benzemez, hemen anlaşılır.
Sayfa 21Kitabı okudu
Zaten bu gibi keyifli anları hiç yaşamamış da değildi. Sürekli depresyon halinde yaşayan, hüzünlü, nefret dolu biri değildi, kendisini bu yüzden öldürmüyordu ki. Lyubliyana sokaklarında neşe içinde az mı dolaşmıştı güneşli öğle sonlarında? Sonra, şairin heykelinin bulunduğu bu küçük meydanı kar yağarken seyretmek de hoştu. Bir seferinde neredeyse bütün bir ay boyunca sanki bulutların üstünde gezmişti, sırf o meydanın ortasında hiç tanımadığı biri ona bir çiçek verdi diye.
Sayfa 16Kitabı okudu
Yaşamın, harekete geçmeden önce doğru ânı beklemekten ibaret olduğunu biliyordu Veronika.
Sayfa 13Kitabı okudu
"Bu dünyada hiçbir şey rastlantı sonucu meydana gelmez."
Sayfa 12Kitabı okudu
[...] Yine de bütün bunların hiçbiri, insanların kendilerinin yaratıp birbirlerine anlattığı hikayelerin dışında gerçekleşmez. Evrende hiçbir tanrı, millet, para, insan hakkı, yasa ve adalet insanların ortak hayal gücü dışında var olmaz. [...]
Sayfa 41 - KolektifKitabı okudu
"Romanlarını düşün," diyor Cuma. "Romanlarında yaşayacaksın. İnsanlar seni okuyacak, senin duygularını tanıyacaklar. Bundan daha büyük mutluluk olur mu?"
Sayfa 127 - EverestKitabı okudu
