Bir tren dolusu mutluluk biriktirdim,
Daha insanlarla tanışmadan önce.
Sonra insanlarla tanıştım,
Bir tren dolusu mutluluğum bir hüznün dizinde öldü.
Mutluluklar bindirirdim pembe motosikletlere,
Sonra bir hırıltının sessizliğinde sürerdim motorumu maviliklere.
İnsanlarla tanışmadan önce.
Severdim kahverengi dallardan düştükten sonra solan yaprakları,
Alır mutluluğuma basardım.
İnsanlarla tanışmadan önce.
Sonra insanlarla tanıştım,
O gün sonra hiçbir yaprağın hüznünü mutluğuma basamadım.
Sonradan öğrendim;
Ölmenin en kolay yolu,
İnsanlarla yaşamak olduğunu.
Aşk masallarında Leyla diye okuduğum senmişsin bilememişim. Leyla bir tomurcuk, Elif ise gül.
Leyla sadece bir kıvılcım, Elif lekesiz şafak.
Leyla bir masal, Elif ise cennetin uykulara düşmemiş rüyası.
Sevdan bana acıların acısını tattıracaksa duam odur ki acılarım azalmasın...