Bazen öyle bir şey oluyor ki hissizleşiyor insan.
Bugün bir cümle ile kulaklarım duymaz oldu sanki.
Cok ses vardı ama hepsi bir anda sustu sanki.
Sahi o kalabalık nereye gitti. Bir anda.
Gozlerimin önüne o cok sevdigim tren camından baktığım daglar geldi. Gökyüzü, bulutlar, pırıl pırıl parlayan güneş.
Sonra birden hepsi kayboldu.
Karanlık kapkaranlık zifiri gibiydi.
Neler oluyor, anlamaya çalışıyordum ki kalbim dile geldi birden.
Ağlıyor gibiydi böyle kısık kısık; parça parça,
Dondurmasını düşürmüş cocuk gibi,
Sonbaharda yaprak dökmüş ağaç gibi
Yazın ortasında ayaza kalmış meyve gibi,
Okyanuslar içinde suya hasret balıklar gibi,
Sobanın yanında sanki kutuplarda gibi,
Gibi gibi gibi zaman durmuş, hayat bitmiş gibi.
Meğer defter bitmiş artık,
Son murekkebimle o son sayfayı da bugün doldurmusum.
Oysa icimde daha kocaman bir çağlayan vardı.
...
Yaşamak bir umuttu onu da kaybedince hayallerimin son yolculuğu da başladı bugün.