Bu incelme olmayacak aslında ama Nietzche’nin felsefeye dair kendi okurları için tanımladığı özellikleri şu kitabı okuduktan sonra buraya bırakmak istiyorum:
“Bu kitap en azlarındır. Belki de onlardan hiçbiri yaşamıyor daha. Onlar benim Zerdüşt’ümü anlayanlar olacaklar: Kendimi daha bugünden işitilecek kulaklar bulanlarla nasıl karşılaştırabilirim ki? Ancak öbür gündür benim olan.
Kimileri öldükten sonra doğar. Kişinin beni anlatmasının hem de zorunlukla anlamasının koşulları- bunları pek iyi bilirim. Benim yalnızca içtenliğime,tutkuma dayanabilmek için,düşünsel konular- da katılık kertesinde dürüst olması gerekir kişinin. Dağlarda yaşamaya alışkın olması gerekir-çağın siyasetinin- ve halkların çıkarcılıklarının sefil gevezeliğini kendi altında görmeye. Aldırmaz olmuş olması gerekir,hiç sormaması gerekir, doğruluk yararlı mıdır diye,bir kötü kader olup çıkar mı diye..Bugün kimsenin sorma yürekliliğini göstermediği sorulara sertliğin verdiği yatkınlık;yasaklanmış olana yüreklilik;labirente önceden belirlenmiştik. Yedi yalnızlıkta edinilmiş bir deneyim.
Yeni bir müzik için yeni kulaklar
En uzak için yeni gözler
Şimdiye dek sağır kalınmış doğrular için yeni bir vicdan. Ve yüce üslubun iktisat istemi:gücünü,heyecanlanmalarını derli toplu tutmak..kendi kendine saygı;kendi kendine sevgi;kendi kendisi karşısında koşulsuz bir özgürlük.. İşte! Bunlardır benim okurlarım: geri kalan neye yarar ki-geri kalan insanlıktır yalnızca.Kişinim gücüyle ruhunun yüksekliğiyle insanlığa tepeden bakması gerekir.”
