Çektiğim her acının bedelinin bundan sonra mutluluk olarak ödeneceği, öyle olması, dünyanın mutlaka bir dengesinin olması fikri.Bu fikir çok yanıltıcı olabilir.Hayatımız kadar yanıltıcı.
Kıpırdarsam belki bir şeyler değişebilir diye umdum.Sonra bunu yapmaktan korktum.Belki geri gelebilirdi o an. Ve ben hiç yaşamamışım gibi geri alabilirdim geleceğe dair korkusuzluğumu.
Fakat mutluluk ve neşe insanı nasıl güzelleştiriyor!Yürek sevgiyle nasıl da kaynıyor!Sanki kendi yüreğini alıp bir başkasının yüreğine dökmek istiyorsun, herkesin neşelenmesini, herkesin gülmesini istiyorsun.Mutluluk nasıl da bulaşıcı!