İnsanın beyni boş bir tavanarası gibidir, orayı istediği eşyayla doldurabilir. Bir aptal önüne geleni içeri atar, sonra kendisine faydalı olabilecek bilgi onca şeyin arasında kaybolur gider.
...açılıp sahili görmeyen bendim
bendim tufanı denize seren
kusup sahillere hüznün rengini
mabetleri bir sedayla çınlatan ben
kalbin esareti büyük bir kusur
o yine de ışığı bulur
belki hep böyleydi gökyüzü kızıl
belki de deniz çıplak güneş kuytuda
ismini bir rüzgar ıslıkladığında
böyle başkaldıracak zaman ve her şey
ben boylarken deniz dibini
o yükselecek, eski bir kandilisada...