şaheserlerle dolu bir müzeyim ben,
gözlerin kapalı geçtin önümden
“Ben bir seramik çamuru değilim, dönüp duran ahşap levhanın üzerinde duygularıma şekil vermeniz mümkün değil.
Ben bir bireyim ve hayallerim var. Hayallerime müdahale ettiğiniz her an kimliğime olan inancımı yitirmeye başlarım.”
değişiyor dünya
hissediyor musun
belki daha rahatsız edici
ama daha adil görünmek için
sıyrılıyor kostümünden
Sayfa 151
Reader Follow Recommendations
Dışarıyı anlatmamı istiyorsun. Dışarıda da, içeride de bizi acıtan şeyler hep aynı. Aynı betondan, aynı demirden yapılmış evlerimiz. Sadece “daha masumuz” diye sokaklar boyunca dolaşabiliyoruz. Ya da başka beton evlere gidip demir balkonlardan sarkıyoruz. Sarkıyoruz ama düşmüyoruz. Bize balkonlardan sadece rüyalarda düşüldüğü öğretildi.
Sayfa 6
Aşk, razı gelinen bir körleşme biçimidir.
Sayfa 194
Yeraltı Sayıklamaları
“Kuyular var, derin ve fakat ben Yusuf değilim.
Yusuf olmayınca her kuyu derin insan için.”
Sayfa 51
Bu insanlar kötü.
Bu insanlar karanlık.
Bu insanlar yaralayabilir inandığın ne varsa.
Veda etmeyi bile becerememişsin.
Benden bir şeyler götürüp, kendinden bir şeyler bırakmışsın.
•Kaybetmekten korktuğum her şeyi özgür bıraktım.
İnsan Bir Kere Ölür
Her bulduğum yerde yitiriyorum seni
Yanı başımda öldüğün oluyor kimi gün
Ya da ben ölüyorum sessizce gözlerinde
•
Bu bir yerde erimek
Apansız yok olmak bellki de
Ve sonra susmak, susmak yüzyıllar boyu
Beni unuttuğun bir uzak çizgide
Sayfa 170
•Dilay tekrar paylaştı.
"Ne yani; böylesi korkunç bir dünyanın, bir de cehennemi mi var?"
- Umberto Eco
“Pencereye yaklaştım, başımı yukarı kaldırarak gökyüzüne baktım. Ay oradaydı. Bildiğim ay. Hayır, ben adam olmazdım.
Gerçek bir acı duyduğumdan bile kuşkum vardı.”
Sayfa 65
-şimdi de kendi vahşetine boyun eğ
aşkla besleyip bir palavra büyüttün sırtının üstünde
birinin kaybettiği değildi bulduğun
onu tanıyamaz oldun
herkesi haklı yaptın
haksızlığın o kadar büyüktü-
Sayfa 65
Acımın derinliğinde, benim için artakalan hiçbir şey yok.
Yalnızlığımı algılamamın gururu bile.
O sabah, orada, bir başıma
Var mıydım, yok muydum, anlamıyordum ki
Kalakalmış gibiydim aklımda.
•
Yalnızken ve senden bunca uzakta
Öyle soğuk, öyle anlamsız ki her şey
Sevilen bir insan yüzünde ne yoksa.
Kendi zihnimin derinliklerine öyle bir daldım ki sonunda aklımı kaçırdım.
Kimse çözümsüzlüğünü seçmiyor.
Bu bir seçim değil; Çıkmaz sokakları sevmek bir seçim değil.
“Kafamın içinde çok fazla vakit geçirdim.
Ve sonunda aklımı kaybettim.”
Yalan vaatlerden, ezber cümlelerden, yüreğin gerçeğine dokunmayan kelimelerden bir gidiş gerek, hepsi bu.
•Ruhun var diye kendini özgür mü sandın?
Her şeyi ciddiye alıyordum; sanki ölümsüzmüşüm gibi.
“Uçsuz bucaksız bir hapishanede
Anlam diye
Demir parmaklıklar arıyorsun.”
Sayfa 28
