her şeyin çaresinin olduğuna inanırım bu hayatta ölüm hariç ama bir şeye çözüm bulamadım:özlem
hayatım hep birilerine veya bir yere özlem duymayla geçti.lisede yurtta kaldım memleketime,aileme o kadar hasret kaldım ki,o küçük yaşımda kalbimdeki ağırlığı tarif edemem.şimdiyse liseye özlem başladı.memlekete döndüm ve buraya ait hissedemiyorum asla.evdekiler yabancı gibi.gerçek ailem yurttaki kardeşlerim gibi geliyor.şimdi hepsi dağıldı bambaşka şehirlere,hatta ülkelere.o kadar özledim ki nasıl anlatılır bilmem bu özlem.her şeyimizi bildiğimiz koca bir sınıftan,aileden birbirini unutacak olan yabancılara dönüşeceğiz.o kadar korkutucu ki.
kendime kendi gözümden bakmak
bazen öyle bir farkındalık gelir yerleşir ki zihnime.nerede olduğumu ne yaptığımı idrak edemem beş on saniyeliğine.Aklımı yitirdiğimi düşünürüm.Bir korkudur ki kaplar tüm vücudumu tam o an kendime gelirim işte.
Ne olacak sonumuz
Hep böyle belirsizlik içinde mi geçecek bu değersiz hayatımız
Omuzlarımın kaldıramayacağı bir yorgunluk var üzerimde
Umut etmenin yorgunluğu
Çok yaşlı hissediyorum kendimi
Zamanı unutmak için yaşıyorum bu yüzden Bitti demek istemiyorum ama bitiş çizgisine yaklaştım
Yolunu kaybetmiş bir şekilde hem de
Harap ve bitkin
Reader Follow Recommendations
Hiç bu kadar yorulduğumu hissetmemiştim
Tükeniyorum sanki gün geçtikçe
Bir dilek hakkım olsa
Dilerdim eski neşemi kesinlikle
Önceden böyle değildim ama
Güler geçerdim her şeye
Şimdi olmuyor,yapamıyorum
Her şey çok canımı acıtıyor
Ne yapsam ne etsem olmayacak
Sonum da gelmiş gibi
Anlatsan da anlamazlar
Boşa yorulma derim
Ben denedim olmadı
Tekrar dener miyim bilmiyorum