Hiçbir can yok ki zeval bulmasın. Hayat müziğin sesini birlikte dinlemektir. Kimse başkasının ölümüne ölemez, kabul. Ama o son nefese kadar kâinatı saran o eşsiz müziği birlikte işitebiliriz, değil mi? Simdi o tedirgin bakışlarını yerden kaldır da kendi ölümüne bak. Hayatı genişlet.
Hayatın önden kestirilemezliği, ele avuca gelmezliği ve insanın kaderine her zaman hükmedemediği bilgisi, bir kez içinde yer etti. Bu bilgi ağzının tadını bozuyor, onu dünyayı yurt edinmekten, burada kök salmaktan alıkoyuyor. O kaderinin dizginlerini eline almak istiyor, kadere hükmetmek, hayatını kontrol edebilmek istiyor. Oyunbozan ölüm, bunu ona çok görüyor. O yüzden sevemiyor; ya sevdiği insan ölür giderse? Her sokak başında yolunu ölüm kesiyor.
140 syf.
·
Not rated
Reader Follow Recommendations
Boz bulanık şu dünya suyunda, hakikat pınarından
Bir tek damla acaba sana da ilişir mi?
Biz evvela kelimeleri öğreniriz, sonra yaşadıkça teker teker manalarını
Ânı yaşamayı bilmek büyük meziyet. Bugünün hakkını verebilmek.
Her şey bir mucize, sen bakmayı bilirsen. Mucizeyi kaçırma. Dur ve seyret.
Bu hayattan bir defa geçeceksin.
275 syf.
·
Not rated
Hayat budur işte. Hep giden birileri olur. Ne yürek unutur ne özlemler ölür.
"Unutmakla affetmek arasında ne fark var?"
"İnsan affedince her şeyi unutur. Ama sadece unutursa çoğu zaman sonradan o şeyler tekrar su yüzüne çıkar."
Acı çok zalim bir şeydi! Neden bütün ağırlığıyla bir seferde gelip aynı hızla geçmiyordu?
"Tanrı’nın güneşi bu kadar güzelse, bir de ötekini hayal et."
Şaşırıp kalmıştım.
"Öteki mi? Öteki güneş mi? Bildiğim tek güneş bu, o da zaten kocaman."
"Daha da büyük, başka bir güneşten bahsediyorum. Her birimizin yüreğinde doğan güneşten. Umutlarımızın güneşinden. Düşlerimiz uyansın diye göğsümüzde uyandırdığımız güneşten."
İnsanları çok sevmeyi sevmiyorum. Sevince de ölmelerinden korkuyorum.
Unut Zezé, bir faydası yok. Yavaş yavaş unutacak, unutacaksın, ileride hatırladığında her şey o kadar uzak gelecek ki acı duymayacaksın.