Kitapta beni güldüren tek karakter :)
Mr. Bennet ise konuyu farklı bir şekilde ele alıyordu. Bir gün, "Pekala, Lizzy," dedi. "Anladığım kadarıyla ablan aşkta kaybetmiş bulunuyor. Ben onu tebrik ediyorum. Arada bir aşkta kaybetmek, genç bir kızın hemen hemen evlenmek kadar hoşuna gider. Ona konuşacak bir konu sağlar ve arkadaşları arasında belirli bir paye verir. Peki, senin sıran ne zaman gelecek? Senin uzun bir süre Jane'in gerisinde kalmaya dayanacağını hiç sanmıyorum. Bence seninde zamanın geldi. Meryton'da civardaki tüm genç hanımların kalbini kırmak için bekleyen yeterli sayıda subay var. Haydi, senin adamın Wickham olsun. Hoş bir genç ve seni öyle onurlu bir şekilde terk eder ki, şaşar kalırsın."
Rastgele bir numara çevirdim, genç bir kız açtı.
“Pardon devlet memuru musunuz?”
“Sapık mısın?”
“Hayır. Memur musunuz?”
“Değilim.”
“Güzel. Ben sapık değilim siz de memur değilsiniz. Peki o zaman bu şehrin en işlek caddesi neresi acaba? Herkesin bir gün mutlaka geçeceği cadde.”
“Ne bileyim, İstiklal Caddesi herhalde. Sen kimsin?”
“Bu hayatta rastgele çevirdiği telefon numaralarında karşısına çıkan seslerden başka kimsesi kalmamış biriyim. Belki de ben senin şuuraltınım.”
“Kaç yaşındasın sen?”
“Beni boş ver. Konu ben değilim ki. Hiçbir zaman da olmadım. Asıl sen kimsin? Senin heyecanların neler, tutkuların neler, hayal kırıklıkların neler? Şu hayatta başın sıkıştığında ilk kimi ararsın? Seni karşılıksız seven insan kimdir, ne halt yersen ye seni bağrına basacak insan kimdir? Eğer böyle biri varsa bu akşam onu ara, halini hatrını sor bu vesileyle. Yoksa sen de bir gün benim gibi yapayalnız kaldığında, ufacık bir şeyi danışmak için bile arayacak kimseyi bulamazsın. Bu sözlerimi harcanmış yıllarımın manifestosu olarak kabul edebilirsin. Çünkü büyük bir tecrübeyle konuşuyorum, tecrübe ıstıraptır güzelim ve zannettiğinden çok daha fazla ıstırap çektim. İstersen sonra yine araşalım, daha 64 dakika bedava konuşma hakkım var çünkü.
Emrah Serbes, Erken Kaybedenler
