plath, doğduğu günden beri dünyasında iç karartıcı ilham perilerinin var olduklarını ve çocukluğundaki etkilerinin "normallik" ve "aile" dünyasını kararttığını söyler.
"...plath'ın şiirleri, asla tamamen gün ışığına çıkarılmayan bir deneyimler birikimi içinde güvendedirler... eserlerini ayırt edici kılan bu tehdit hissidir; sanki sadece gözucuyla görebildiği bir şey tarafından sürekli tehdit edilmiştir."
ama bu türün örneklerinde gördüğümüz gibi, hezeyandaki kendini yok etme kavramı hem dinsel hem de romantiktir ve gizdökümcü şairlerde açıkça bir başlangıç noktasına dönüşür.