Bir aralar ciddi anlamda derdim yok zannediyorlardı.. Kendimle barışığım, mükemmel aile ilişkilerim var, derslerimde çok iyi olmasam da belli bir düzey başarılıyım..
Öyle değil.. Kendimle barışık değidim hatta kendimden nefret ediyordum.. Yeni yeni kendimle barışmaya başladım, daha çok başındayım mesela.. Öfke problemleri olan bir babam var mesela, en ufak bir şeyde tek bir kelime veya mimikle günümü zehredebiliyor.. Arkadaşlarım.. İnsanlardan nefret etmeme sebep olan tüm güvenimi alt üst eden bana kendimi sorgulatan arkadaşlarım vardı mesela.. Başarı benim değildi, istikrarlı sorumluluk sahibi biri değilim annemin zoruyla çalışırdım.. Kısacası dışarı yansıttığım sakin ve mutlu kişinin altında benim bile anlamlandıramadığım başa çıkamadığım fırtınalar çalkantılı okyanuslar var..
Baba beni en çok ağlatan sendin işin kötü yanı haberin de vardı..
🧠 : Hayır..! İyiyiz, yalnız yapabiliriz..
Kimseyi yormaya, uğraştırmaya, kimseye yük olmaya hakkımız yok.. Herkesin yeterince derdi var değil mi..? Hmm..?!
Kafamda dönüp duran düşünceler.. SHUT UP! SHUT THE FUCK UP!!!
Yorgunum..
Çok yorgunum..
Her açıdan çok yorgunum..
Cidden..
Bazen sadece yok olmak istiyorum..
Canım yanıyor..
Acıyor..
Gitmek istiyorum..
Sadece gitmek istiyorum..
Kalbim ağrıyor..