ç
Çağdaşlaşma
0 üyeİkinci bölümde eğitimin her alanına ışık tutan değişik konular yer alıyor. Bu yazılardan kimi eğitimcilere, kimi ailelere sesleniyor. Gerek üslup gerek konu açısından birbirinden çok farklı olan bu yazılarda satırlar arasında gizli kalan bağlayıcı ilke, insanın bitmemişliği; yaşamının sonuna değin kendini değiştirebileceği, gelişebileceği, kendine
Sayfa 21Kitabı okudu
Bir süre önce Erzurum Atatürk Üniversitesi, Alman Filolojisi bölümünde İstanbul Üniversitesi’nden gelen iki öğretim üyesinin konuşmalarında bulunmuştum. Konu bir yapıtı anlamaydı. İlk konuşmada yazınsal bir yapıtı anlama, onaylama yöntemi; ikinci konuşmada aynı yöntemin genel olarak eleştiride, özel olarak tiyatro eleştirisinde uygulanması dile
Sayfa 19Kitabı okudu
Görülüyor ki eğitimimiz bir sorunlar yumağı haline gelmiş. Bunların çözümü için sistemde temelli değişiklikler gerekiyor. Eğitim sorunu toplumsal ve ekonomik koşullardan soyutlanmayacağına göre -bu da kolayca gerçekleştirilebilecek bir şey değil- ne yapmalı? Elden bir şey gelmiyor diye peşini bırakmalı mı? Yoksa birey olarak ne yapabiliriz diye düşünüp çıkar yol mu aramalı? Biz ikinci yolu seçtik. Eğitimcilere ve ailelere seslenen bu kitap kitap böyle bir yol arayış. Çıkış noktamız “olan“ değil, “olması gereken“. Bu nedenle önerilerimizin gerçekleşmesi, ilk bakışta olanaksızmış gibi görülebilir. Ama biz inanıyoruz ki, birey olarak en güç koşullarda bile sınırları zorlayabilir ve olumlu sonuçlar elde edebiliriz. Yeter ki kişi inancını ve umudunu yitirmesin.
Sayfa 20Kitabı okudu
Bağımsız düşünebilme, kişilik sorunudur, bunun öğretilmesi de eğitim sorunu. Kişilik sonradan elde edilen bir şey değildir, çocuğun da bir kişiliği vardır. Bu nedenle kişilik eğitimi daha pek küçük yaşta aile içinde başlar. Bizim ataerkil aile düzenimiz içinde gelenekselleşen bir temel ilke “büyüye saygı küçüğe sevgi “dir. Oysa bu tek yanlı bakış Çağdaş eğitim için yeterli değildir. Saygı da sevgi de karşılıklı olmalıdır. Büyük, çocuğun kişiliği olduğunu kabul etmeli ve ona göre davranmalıdır. Aksi halde saygı içtenliğini yitirir, otorite korkusuna dönüşür. Korkunun olduğu yerde kişilik gelişemez. Çocuk ya gizleme, yalan söyleme gibi kaçamaklara sığınır ya da edilgin davranışı benimser. O zaman da yaşamı boyunca bağlanacak otorite arar, hiçbir zaman özgür ve özgün olamaz. Evde baba korkusu, okulda not korkusuyla yetişen çocukta düşünme yetisi gelişemez, sorumluluk duygusu uyanamaz.
Sayfa 19Kitabı okudu
Paul Klee
Bu kitaba koyduğumuz resimleri, yenilikçi sanatın öncülerinden biri olan Paul Klee'den (1879-1940) seçtik. Nedeni, ilk bakışta "bunu çocuk da yapar" dedirtecek kadar yalın olan bu resimlerin üzerinde durdukça izleyiciye yeni bir şeyler söylemesi. Bunlar görmeye alıştığımız bir dünyayı değil, hayal gücünün yarattığı bir dünyayı yansıtıyor. Onları çocuk resmine yaklaştıran da bu. Ama bunların ardında bir düşünce yatıyor, bunu anlama, yorumlama izleyiciye kalıyor.
Klee, yaşamın karşıtlıklardan oluştuğuna inanıyor ve sanatında birbirini izleyen ya da aynı anda yaşanabilen karşıtlıkları dile getirmek istiyordu. Örneğin 'Cıvıltı Makinası' resminde doğa ve teknik; 'Haydi canavar, danst et benim tatlı şarkımla' resminde çocuğun (saflığın simgesi) canavarı (kötülüğün simgesi) yumuşatmaya çalışması; 'Aklın sınırları' resminde insan aklının da ötesi olabileceği vb.
Klee, yeni sanatın olanı değil, olabilecek olanı, "olası dünyaları" ı yansıttığını söyler. Daha 20. yüzyılın başında hayal gücü ürünü olan "olası dünyalar" ın pek çoğunun gerçek olduğunu, hızla ilerleyen teknoloji bugün bize öğretiyor. Sanatın gerçeğin aranışında öncü olduğunun bir kanıtı değil mi bu? Yaratıcı toplum yolunda ilerlerken sanat eğitiminin önemini bir kez daha vurgulamak istiyoruz.
Sayfa 9 - bahsi geçen resimler için mesaj atabilirsiniz.Kitabı okudu