c
Cumartesi Anneleri
-Dayîkên şemiyê
Dayê
Ma destê te ne qerimî
Ma zimanê te ne tavizî
Ma hêstirên te ne miçiqîn
Dayê
Ez qurban, ez heyran
Dayê
Ez wenda,ez bêkes
Ezîm ez kurê te
Carna dibim ewr
bin tava havînê ji te re dibim sî.
Carna dibim baran
nav por û çavên te dikevim.
Carna dibim hêstir
ji çavên te diherikim.
Û herdem dibim kul
dilê te diêşînim.
Jan
Destên xwe dirêj bike, evina min , ez sar im, tirsa min ji mêj ve ji bejna min derbas bûye. Ez di wî temenî de mam ku şevekê ez jê hatim girtin, diya min dîsa li navnîşanên çewt gazî min dike, bi kîn memikên xwe jêkir, bavê min piştî wê şevê nimêjê ji bîr kir. Gerdena ku min ji te re kirî mîna şagirtên min di destên min de ye, hestiyên min niha bûne gerdeniyek xemgîn li stûyê hindîyekî. Êdî ne xweda porê xwe şîn dike, ne dayîk li van axan zarokek çêdike.
Uzat ellerini sevgilim, üşüyorum, korkularım boyumu çoktan aştı. ben bir gece vakti alındığım yaşta kaldım, annem yine yanlış adreslerde arıyor beni göğüslerini keserek hınçla, babam namaz kılmayı unuttu o geceden sonra. sana aldığım hızma avuçlarımda duruyor göz bebeklerim gibi, kemiklerim bir Kızıldereli’nin boynunda kederli bir kolye şimdi. artık hiçbir tanrıça saçını uzatmıyor, hiçbir anne çocuk doğurmuyor bu topraklarda.
Cumartesi Anneleri..
“Birini arayan insanlarda bir şey olduğunu fark etmeye başladım; bedenlerinde, gözlerinin, ağızlarının yakınlarında acı, kin ve bekleyiş karışımı bir iz, bir şey vardı. Geri dönmeyen o insanların yuvalandığı kırık dökük bir yer.”
Sayfa 30 - Can YayınlarıKitabı okudu
