Güneşin neşe saçtığı o güzelim gök kubbenin altındayken yüzümüz hiç gülmezdi, hiddetin kara dumanı ruhlarımızı bürümüştü. Şimdi ise kara çamurların içinde gönüllerimiz kasvetli yaşıyoruz.
«Deh, bella donna, che bir Raggi d' amore
ti scaldi, s'i' vo creder... sembianti
che soglion esser testimon del core,
vegnati in voglia di trarreti avanti»,
diss'io a lei, «verso questa rivera,
tanto ch'io possa intender che tu canti.
Tu mi fai rimembrar dove e qual era Proserpina nel tempo che perdette la madre lei, ed ella primaver».
Dante, Purgatorio 28.045-051.
Ey güzel kadın,
her zaman kalbe tanıklık eden dış görünüşe inanmak gerekirse, sevda ışınlarıyla ısınmaktasın, söylediğin türküyü dinleyeyim diye, biraz ırmağa yaklaşmaz mısın. Prosperina'yı anımsattın bana, anasının onu, onun da ilkyazı yitirdiği yerde ve zamanda."