Önlerindeydi
Tekmil âlem; yer seçeceklerdi kendilerine
Ve Rab' bin inayeti olacaktı rehberleri,
El ele kararsız ve yavaş adımlarla
Aden boyunca yürüdüler bir tenha yolda.
Artık öğrendim, en makbulü itaat etmektir
Ve korkuyla sevmektir yegâne Tanrı' yı;
Onun huzurundaymış gibi yürümek
Rehberliğinin her daim farkında olarak,
Sadece ondan medet ummaktır;
Ve onlar sevginin gıdasıdır. İnsan ömrünün
En düşük amacı değildir sevgi;
Çünkü o bizi usandıran işler için değil,
Hazlar için yarattı ve hazzı akılla birleştirdi.
Şimdi önümde görüyorum, kemiğimden kemik,
Etimden et olarak ben kendimi: Onun ismi kadın;
Erkekten yapılma; işte erkek o sebeple,
Anasını babasını bırakıp, karısına gidecek;
Tek beden,tek yürek, tek ruh olacaklar.
Gönlünce yiyebilirsin bahçedeki tüm ağaçlardan,
Tükenir diye korkma; bir şu ağaç haricinde,
Hayrın ve şerrin bilgisini taşıyan: teminatı olarak
Senin itaatkârlik ve imanının, diktim onu
Bahçenin ortasına Yaşam Ağacı'nın yanına .
Seni uyardığımı hatırla, onu tatmaktan sakın;
Sakın acı sonuçlarından; çünkü bilemezsin,
Ondan yediğin gün ,biricik buyruğumu
Çiğnediğin vakit ölmen kaçınılmazdır.
O günden itibaren fani olursun
Ve bu mesut halini kaybedip,
Sürgün edilirsin bir elem ve keder âlemine.
Ama besin gibidir bilgi
Ve ölçülü iştah gerektirir aynı şekilde;
Bilmek gerekir neleri alabileceğini zihnin;
Sıkıntı verir yoksa fazla tıkınmak
Ve akılsızlığa döner hikmet
Tıpkı gıdanın gaza döndüğü gibi.
Senin ırkın içinde! O vakit biri
Fesatlık peşine düşerek yahut
Şeytani araçlarla benzer bir gereç yapabilir
Bulaştırmak için insan oğullarını günaha,
Savaşsınlar ve katletsinler diye birbirlerini.