Uygarlık herkesin başka birisini tanımadığı büyüklükte şehirlerde yaşama sanatıdır.
Kabul edilemez olan şey bir insanın tanrı olması fikri değildi. Mısır kendi firavunlarına yüzyıllardır tapmıştı. Helenleşmiş doğunun her yanında en azından MÖ 5. yüzyıldan itibaren yöneticilere tanrı diye tapılmaktaydı. Büyük İskender bu geleneği Yunanistan'dan fethettiği ülkelere taşımıştı. Roma da ilahlaşmış kurucusu Romulus'a sahipti. Yalnızca tektanrılı Yahudiler tanrısal olan ile insan arasında
çok belirgin bir ayrım yapmışlardı.
Sıradan insanlar sigorta poliçeleri misali tanrılara ihtiyaç duyardı, seçkinlerin ise buna pek ihtiyaçları yoktu. Seçkinlere göre kendileri ile tanrılar arasındaki boşluk sıradan insanlarla kıyaslandığında çok daha küçüktü ve ihtişam, korku ve şükran duymalarına daha az gerek vardı. Kendi "rasyonel" inançları ile halk tabakasının batıl, irrasyonel inançları arasında ayrım yapmaktan hoşlanırlar ve halkın yaptığını
yapmazlardı.
Kaçınılmaz şekilde seçkinler, çoğunluktan daha fazla kuşkucu olmaya yatkındılar. Zenginlikleri sayesinde tanrısal olana daha az ihtiyaç duymaktaydılar.
... din tarihsel olarak meşrulaştırmanın en yaygın ve etkili bir araçsallığı olmuştur.
(Berger, The Sacred Canopy)
Roma dünyasında hüküm süren çeşitli ibadet tarzlarının hepsi halk tarafından eşit ölçekte gerçek olarak, filozoflar tarafından eşit ölçekte yanlış olarak ve yöneticiler tarafindan ise eşit ölçekte yararlı olarak kabul edilirdi.
Mitleri kutsarken şairler yalnız değildiler, çünkü şairlerden önce devletler
ve politikacılar faydalı birer çare gördüklerinden onları zaten kutsamışlardı. İnsanları batıl inançlar ve korkularla denetlemeleri gerekiyordu ve bunların da mitler ve mucizeler olmadan ortaya çıkması mümkün değildi.
(Strabon, Geographika)
M.Ö 1. yüzyıl dolaylarında dünya tıka basa tanrılarla doluydu. Bunlardan binlercesi itişip kakışmakta, birbirleriyle rekabet etmekte ve kaynaşmaktaydılar. Birçoğu da göz açıp kapayıncaya dek sahneden kaybolmaktaydı.