e
Edebiyat Roman Savaş
Mermi çukurları hem dışımızda, hem içimizde..
Mezarlık bir yıkıntı yeri sanki. Tabutlar, cesetler darmadağın ortalıkta. Ölüler bir daha öldürüldüler; ama parçalananlardan her biri bizden birinin hayatını kurtardı..
Sayfa 70 - Everest YayınlarıKitabı okudu
Biz kafataslarının çoğu gitmiş insanların yaşadıklarını görüyoruz; iki ayağı da kopuk askerlerin koştuklarını görüyoruz;
kırık, çentik çentik kemik artıkları üzerinde en yakın çukura doğru sekiyorlar. Bir onbaşı şöyle böyle bir kilometre mesafeyi avuçları üzerinde süründü, paramparça dizlerini peşi sıra sürüdü. Bir başkası sargı yerine gidiyordu, kenetli ellerinden bağırsakları sarkıyordu. Biz ağızsız, alt çenesi uçmuş, yüzü gitmiş adamlar görüyoruz; boşanan kanı durdurmak için kolundaki atardamarı dişleriyle sıkan biriyle karşılaşıyoruz. Güneş doğuyor, gece oluyor, mermiler vınlıyor, hayat sona eriyor..
Sayfa 115 - Everest YayınlarıKitabı okudu
1918 Ekim'inde vurulup öldü. Vurulduğu gün bütün cephe sessiz sakindi gayet; öyle ki resmî tebliğler, batı cephesinde yeni bir hâdise olmadığı cümlesiyle yetindiler.
Yüzükoyun düşmüştü, toprakta uyur gibi yatıyordu; tersine çevirdikleri vakit fazla acı çekmeden ölmüş olduğunu gördüler.. Yüzünde öyle sakin bir ifade vardı ki, kaderine memnundu âdeta..
Sayfa 224 - Everest YayınlarıKitabı okudu
Ben bir askerdim; ama şimdi kendimin, annemin bu derece nâçar ve sonsuz her şeyin ıstırabını yaşıyorum; ben bir acı kaynağıyım artık..
Sayfa 150 - Everest YayınlarıKitabı okudu
Franz Kemmerich yıkanırken bir çocuk gibi nahif görünürdü. Şimdi işte şurada yatıyor, niçin ama? Bütün dünyayı şu yatağın başına toplamalı, demeli ki: –İşte Franz Kemmerich on dokuz buçuk yaşında; ölmek istemiyor, kurtarın onu!
Sayfa 41 - Everest YayınlarıKitabı okudu