Bilinmeyen Bir Kadının Mektubu Part-7 Sizlerle!
"Sadece tek bir şeyi yapmaya hep devam ettim, yaş günlerinde sana hep bir demet beyaz gül yolladım, hani o zamanlar, o ilk aşk gecemizden sonra bana hediye ettiklerinin tıpatıp aynısı olanlardan. ... O gülleri sana yalnızca karanlığın içinden uzatmak, yılda bir defa olsun o zaman parçasına ait anıları tazelemek –bu, benim için yeterliydi."
youtube.com/watch?v=qSo8d3I...
open.spotify.com/episode/2OUs2Q9...
Bilinmeyen Bir Kadının Mektubu
Stefan Zweig
Bittim dediğin yerden bitermiş güzellikler
Acılar çağrısıymış mutluluk yaşlarının
Darbe nereden gelirse oradan güçlenir,
Kırıla kırıla sertleşirmiş kemik.
Şimdi bir düzlükte, göğümdeki güneşle,
Ardımdaki tepeleri, yağmurları gördükçe
Daha emin oluyorum geleceğimden.
Kelimelerin gücüne, ruhumun belleğine,
Hayallerimin ulaşılabilirliğine
Daha da inanıyorum
Bir gün biteceğim bittiğim yerden, biliyorum!
“Yeşeren bir ağacım dünyada, kuruyup gittiğimde kim bilecek?”
İnsanlar görmezler. Kendi kendine yeten şeyler hep görmezden gelinirler. Bir ağacın sesi çıkmaz, sen sulamazsan yağmur sular, sen sevmesen kuşlar konar dalına, sen ısıtmasan güneş ısıtır içini. Ama kendi için yaşasa da hep fedakardır ağaçlar. Önce köklerini güçlendirir, bir kaynak arar kendine. Sonra yeşillenir. Oksijen salgılar insanlar için,
Kan değil can kırıkları geziyor sanki damarlarımda.
Bileklerimi bandaj değil sen sar istiyorum.
Sevinç dağılsın istiyorum ellerimden,
Dokunduğum her şeyi kızıla boyamak yakışmıyor bana.
Rüzgar öpmezse yüzünü, nefes alamazsın,
Yolun sonunda değil, güzelliğinde kararsın,
Ufku görmeden yapamaz, yalnızlığa sararsın,
Biraz akıl be adam, sen de insansın..
Acıdan kıvrandığım zamanlar attığım çığlıkların ses kayıtlarına kayıtsızca yaklaşacak kadar donuklaştım artık..