Saçım ağarıncaya kadar sana çocuk gibi inandım. Ne bileyim "saçlı sakallı, okumuş, yazmış adam. Elbette bir bildiği var" diyordum. Artık yeter... Mademki bu işi bırakmak namus icabı imiş, bırak...
Güvenmek istedi insan, inanmak istedi. Yaslanacak bir sırt, gözyaşlarını dökebilecek bir omuz, dertlerini anlatacak bir sırdaş aradı her zaman. Aradığını bulduğunu sandı, inandı, güvendi ve yanıldı. Ama yılmadı. Yine istedi. Yine güvendi.