h
Hasret-Gurbet
Birlikte ağlayabileceğim kimse yoktu yeryüzünde. Kimse yoktu yeryüzünde... Sokaklar, köşeler, sokak lambaları... Hiçbir şeyi tanımıyordum.
Sayfa 81 - Can Yayınları, 1988Kitabı okudu
Yalnız hastanedekilere değil hiçbir İsveçliye, hatta hiç bir Avrupalıya anlatamazdım bunu. Çünkü anlamazlardı. Onların gözünde ikimizde Türk parantezine alınmıştık. Adının başında Türk sıfatı oldu mu ister faşist ol ister komünist, ister cellat ol, ister kurban fark etmezdi.
Sayfa 170Kitabı okudu
İlk kez duyduğum göçmen hastalığı.
Daha sonra hastanedeki doktor bunu “Göçmen hastalığı” olarak adlandıracaktı. “Fiziksel hiç bir sorununuz yok” diyecekti bana. “Zaten filmler, tahliller de bunu kanıtlıyor.” Sonra “Göçmen hastalığı” dediği şeyi anlattı. Belirli semptomları olan bir hastalıktı bu. Gıdaların iklimin ve koşulların aşırı değişikliği ve bulunduğu çevreye uyamama sonucunda gerçekten fizyolojik bozukluklara da varabilecek bir sarsılma ortaya çıkıyordu.
Sayfa 140Kitabı okudu
Ben de ülkemden nefret ederek ayrılmıştım ama aradan geçen onca yıldan sonra anlıyordum ki hiç kimsenin toprağından tamamen kopmasına imkân yoktu. Ağaçlar bitkiler gibi o toprağa dikilmiştik.
Sayfa 126Kitabı okudu
Akranı pek çok kadına göre mutlu ve rahat bir hayat yaşamamış mıydı yani? İnsan nerede doğduysa oralıdır, diyordu. Ben doğduğum şehirden ayrılırken parçalara bölündüm, o parçaları bir araya getirmek için didinmekle geçti ömrüm.
Bir yerden koparılmak zordur; veda etmek ise ondan çok daha zor...
Sayfa 103
Bu acıttı işte...
"Fukuoka doğduğunuz yer mi? Ama siz yıllarca burada yaşadınız, burada çalıştınız, Ogata-San. Nagasaki'deki bizlerin de sizin üzerinizde hiç hakkımız yok mu yani?"
Ogata-San gülüp başını bir yana eğdi. "İnsan bir yerde çalışıp oraya katkıda bulunabilir, ama bütün bunların sonunda" -omuzlarını silkip dalgın dalgın gülümsedi- "hepsinin sonunda yine de büyüdüğü yere dönmek istiyor."
Sayfa 131
Bir kelamına hasret kaldığın insanın susması ne acı bir şeydi.
Sayfa 343Kitabı okudu
