"Başka insanları mutlu ederek, mutlu olma çabası, övgüye değer bir davranıştır. Ancak böyle bir durum, genellikle bizim, başkaları tarafından istismar edilip, kullanılmamız so nucu doğurmaktadır."
Aslında dünyanın içinde yüzdüğü sefalet ve dehşetlerin, gaddarlık ve işkencelerin tamamı, yaşama iradesinin kendisini belli koşullar içerisinde nesnelleştirdiği tüm karakterlerin zorunlu sonucudur.
Zalimlikten hoşlanmam, başkalarına yapılan zalimlikten hiç hoşlanmam, o yüzden ne kadar zalim varsa hepsinin yok edildiğini görmek isterim.
İnsanın insana ettiği zalimliği ancak insanın hayvanlara ettiği gaddarlık gölgede bırakabilir.
Sayfa 90 - Türkiye İş Bankası Kültür YayınlarıKitabı okudu
Hayatını ölüm döşeğindeki hastalara bakarak geçiren Avustralyalı hemşire Bronnie Ware emekli olduğu zaman meslek hayatındaki izlenimlerini, "Ölüm Döşeğindeki Beş Büyük Pişmanlık" adlı kitapta toplamıştır. 155 Terminal dönem hemşiresi Ware'in ölüm döşeğinde insanlarla yaptığı sohbetlerde en çok işittiği pişmanlıklar şunlardır.
• Keşke başkalarının ne diyeceğine bu kadar çok değer vermeseydim.
Keşke bu kadar çok çalışmasaydım.
Keşke duygularımı dile getirseydim.
Keşke arkadaşlarımdan kopmasaydım.
Keşke daha çok mutlu olsaydım.
İnsanın hayatını devam ettirebilmesi kendi kudretinde olsaydı, organlarının idaresi, yaşanabilir ortam sağlama, rızık temini gibi temel gereklilikleri yerine getirebildiğini varsaysak,( ki bunları sağlamanın da insan için imkansız olduğu aşikardır), kim ölürdü ki?
Sükunet içinde yine acı çekersin, ama bu acının gizlenmesi gerekenlerden olduğunu bilirsin, çünkü insanlar ancak kendilerinin de aniayabildikleri felaket Iere ilgi gösterir ve yardım ederler.